Titicacameer

We zijn net terug van een bezoek aan het Titicacameer. Dit is het grootste meer van Zuid-Amerika (8340 km2) en ligt tussen Peru en Bolivia in. Het is tevens het hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld (3812 m boven zeeniveau).

Het Titicacameer kent een aantal natuurlijke eilanden, maar staat ook bekend om de rieteilanden van de Uros-indianen. Dit zijn drijvende eilanden, die helemaal gemaakt zijn van riet. Vroeger dreven deze eilanden echt los op het Titicacameer, maar tegenwoordig zijn ze verankerd en blijven ze dus op een plaats liggen. De mensen die hierop wonen doen echt alles met riet: ze bouwen er hun eiland, boten en huizen van. Ze eten het en gebruiken het ook als brandstof om op te koken. Heel bijzonder om te zien en het voelt heel vreemd aan om op zo’n eiland te lopen (een beetje moerassig).

De Uros-eilanden waren zo’n 45 minuten varen vanaf de haven van Puno en daarna was het nog zo’n 2,5 uur naar Amantani-eiland. Dit is een vast eiland dat bewoond wordt door de Quechua indianen. De mensen leven hier heel eenvoudig: er zijn bijna geen faciliteiten op het eiland, er is geen stromend water en ook geen elektriciteit. En laat het nu net hier zijn waar ik (Sharan) ziek werd…

Al varend werd ik ziek, maar toen dacht ik nog dat het gewoon zeeziekte was. Je zat immers toch een aantal uur op een klein motorbootje. Ik was dan ook heel opgelucht toen we op Amantani-eiland aangekomen waren, lekker weer vaste grond onder de voeten.

Bij aankomst werden we al opgewacht door Francisca, een piepklein oud vrouwtje dat ons in razend tempo meenam de berg op naar haar huisje. In een apart gebouwtje stonden een aantal harde bedden en ondanks dat er verder niets was, waren we blij dat we er waren. Even rust en het zou dan vast wel snel beter met me gaan. Helaas, het werd alleen maar erger er erger… Hoofdpijn, ieder kwartier overgeven en diarree… Tot overmaat van ramp moest je voor het gedeelde toilet een bergpaadje aflopen en omdat er geen stromend water is, spoelde je het vervolgens door met een emmertje water.

Ik bracht de middag door in bed, met een emmertje ernaast en af en toe rende ik dus het bergpaadje af. Francisca en haar man waren ontzettend lief, ze brachten me iedere keer thee met bepaalde kruiden erin en een flesje eau-de-cologne om aan te ruiken, maar het hielp allemaal niets.

We hebben wel wat basis medicijnen bij ons op reis, maar die zaten natuurlijk allemaal nog in de koffer, die op het vaste land opgeslagen was. We hadden alleen een rugzak bij ons met een paar kleren en toiletartikelen. Uiteindelijk is Bas ’s avonds met de dochter van Francisca en haar 3-jaar oude zoontje, naar de lokale dokter geweest. Die schreef pillen voor tegen de misselijkheid en antibiotica (inclusief een handgeschreven Spaans recept van hoe te gebruiken).

De pillen hielpen redelijk, waardoor ik in ieder geval niet meer hoefde over te geven. ’s Nachts nog wel een aantal keer naar het toilet gemoeten en dat was een hele opgave in het donker met alleen het licht dat uit de gsm-komt..

Het was ’s nachts overigens ook echt ijskoud op het eiland. Onder wollen dekens probeerden we een manier te vinden om comfortabel op het harde bed te liggen, maar slaagden daar maar deels in.

De volgende morgen ging het gelukkig een stuk beter. We werden ’s morgens wakker gemaakt voor het ontbijt; rijst, een mengsel van aardappelen en groenten en een soort pannenkoekjes. Onze bordjes waren niet leeg, maar we hebben ons best gedaan.

Daarna zijn we terug naar het vaste land gevaren. Waarom ik nu zo ziek was weet ik niet, misschien iets verkeerd gegeten, misschien de hoogte..

Inmiddels zitten we weer in Puno, waar we nu toch net iets meer dan voorheen elektriciteit, een bed met een zacht matras, een toilet vlakbij en dat je kunt doortrekken en stromend warm water om je te wassen waarderen :-)